Niech przeniknie do Mohsina Hamida – zdjęcie powyżej – i do tak zwanej rzeczywistości.
Urodził się w Lahore w Pakistanie, studiował ekonomię w USA, a obecnie mieszka głównie w Londynie, gdzie pracuje w agencji reklamowej. Książkami takimi jak „Fundamentalista, który nie chciał być jednym” i „Exit West” zaskoczył i zrobił wrażenie na ludziach na całym świecie.
Mohsin Hamid domaga się, aby powieści były oglądane tam, gdzie wszyscy możemy się udać.
Jego zdaniem „głupie” idee, które być może odziedziczyliśmy, mogą zostać zdestabilizowane przez literaturę.
Skóra Hamida nie jest biała, nazywa się muzułmanin. Jednak jako dość dobrze opłacany mieszkaniec kosmopolitycznego miasta, czuł się przynajmniej częściowo członkiem białej społeczności.
Potem przyszedł 11 września. Po zamachach terrorystycznych Al-Kaidy obudził się z nową twarzą, że tak powiem. Bo teraz ludzie patrzyli na niego podejrzliwie, na lotniskach, w pociągu, w autobusie.
Tak narodził się pomysł na „Ostatniego białego człowieka” (tytuł niejasny zresztą) – książka nie jest napisana satyrycznie, ale stała się bardzo poważną i niewygodną opowieścią. z lekkością, która charakteryzuje Mohsin Hamid.
Czytając portugalskiego noblistę José Saramago przychodzi na myśl powieść o kraju, w którym nikt już nie umiera („Czas bez śmierci”).
Dla Mohsina Hamida zmiana oznacza koniec świata dla białych rasistów. Będą zamieszki, dopóki będą biali. Dopingują się nawzajem: „Wygramy!” I próbują wypędzić czarnych z miasta.
Ale powoli wszyscy w bezimiennym mieście przemieniają się (chyba że w porę umrą), aw pewnym momencie kolor skóry nie ma znaczenia, w pewnym momencie blednie pamięć o bieli.
Oświecenie w końcu nadejdzie.
Jeśli jesteś wyjątkowo optymistyczny, możesz w to uwierzyć.
Mohsin Hamid: “Z
ostatni biały
Przetłumaczone przez
Nikołaja Szwendera-Schreinera.
Wydawnictwo DuMonta.
160 stron.
23,50 euro
Ocena KURIER: **** i pół gwiazdki